0188.مَن اَتاکُمـ نَجا *

جانمـ را آوردمـ .. روحمـ را .. که صیقلی َ ش کنید .. شکایت کردمـ از هــوای نفس ، از این مبـارزه

جان فرسای میان ِمان ، این جنگی که من شکست خورده َ ش هستمـ و مغلوب و حقیـر .. و مگر

نه اینکه پیـروی هــوای نفس آدمـ ها را کوچــک می کند ، حقیـر می کند ، اصلا می اندازدشان از

چشمـ آن عزیـز بالـایی ، انتظار خدا را کمـ می کند انگار .. و چه سیه روزی ای بالـاتر از اینکه خـدا

انتظارش را از تو کمـ کند ؟!

شما که طَهارَةً  لِاَنفُسِنا ¹  که تَزکیَةً  لَنا ²  هستید کمک کنید .. اصلا از همه ی این ها گذشتــه ،

شما که امامـ رئوف هستید ، که مهربانی و مهمان نوازی ِتان زبانزد است ، شما که حتی خادمان

حرمتان مهرشان به مهربانی شما وصـل است و به گونه ای تجـلی رحمت شما هستند .. دل ِتان

می آید مرا دست خالی بفرستید در آن شهر دود و ماشین ؟!

می شود مرا کمک کنید ؟! مرا یاری دهید در این جنگ های سخت مردافکن ؟!

 

* _{آن که به شما روی آورد نجات یافت  /  جامعه ی کبیره ی عزیز}

_{1. طهارت جان های ما  / چامعه ی کبیره ی عزیز}

_{2. تزکیه ی ما  / جامعه ی کبیره ی عزیز}