0185

 "فَـلَمّا اَتاهَا نُودِیَ مِن شاطِئِ الوادِ الاَیمَن ِ فی البُقعَــةِ المُبارَکَةِ مِنَ الشَّجَـرَةِ اَن یا موسَی

 اِنِّی اَنَـا الله ُ رَبُّ العلَمینَ " ⁽¹⁾ 

 با هر بار خواندن این آیات روحمـ در کشاکش این عاشقانه مسحور می شود ، شک ندارمـ

 این باشکوه آیه از آن هاست که آدمـ باید قالب تهی کند از شنیدنش ..

 فکر کن! به موسی (ع) فرموده : منمـ پروردگار جهانیان! .. حال ِ موسی (ع) ؟!.. چطور تاب

 آورده ؟! از مجهولات تاریخ است که تا همیشه فکرمـ را مشغول می کند ..

 موسی (ع) عزیز کرده َ ش بود⁽²⁾ .. من حتی تصورش  همـ _هر چند در تصور نگنجد_ ویرانمـ

 می کند .. تاب نمی آورمـ .. می چکمـ ..

 

 _{(1)  پس همین که (موسى) به نزد آن (آتش) آمد، (ناگهان) از جانب راست آن درّه، در آن منطقه مبارک و}

 _{خجسته از (میان) یک درخت، ندا داده شد که اى موسى! همانا منمـ پروردگار جهانیان  30 قصص}

 _{(2) وَاصطَنَعتُکَ لِنَفسی .. و تو را برای خودمـ پروردمـ  41 طه}