0142.

جلال الدین محمّد ! چه کرده ای مرد ؟! مـی چرخی و می سرایـی ..

بگو چطور عاشقـی کرده ای که وسط این سطر ها ،

آدمی زاد دوست دارد مثل ِ تو پریشانـی کند ؟!

 هر چقدر شمس الدین محمّد زیرکـی می کند ُ

 رندانه شور ِ عاشقـی را پشت کلمات وزین پنهان

 می کند .. تو اما بـی پروا .. می زنـی به دل ِ طرب و موسیقـی  ..

 بی واهمه این همه شور را می ریزی میان غزل ..

 خُب کمـی همـ مراعات حال ما را بکن مرد ِ حسابـی .. !

 

^{ای یوسف خوش نامـ ِ ما}

        ^{خوش می روی بر بامـ ِ ما}

 ^{ای در شکسته جامـ ِ ما}

        ^{ای بر دریده دامـ ِ ما}

 ^{ای نور ِ ما}

  ^{ای سور ِ ما}

    ^{ای دولت منصور ِ ما}

 ^{جوشی بنه در شور ِ ما}

         ^{تا مِی شود انگور ِ ما}

 ^{ای دل بر ُ مقصود ِ ما}

   ^{ای قبله و معبود ِ ما}

           ^{آتش زدی در عود ِ ما}

                  ^{نظاره کن در دود ِ ما}

 ^{ای یار ِ ما}

  ^{عیار ِ ما}

    ^{دامـ ِ دل خمار ما}

 ^{پا وا مکش از کار ما}

         ^{بستان گرو دستار ما}

 ^{در گل بمانده پای دل}

    ^{جان می دهمـ چه جای دل}

                      ^{وز آتش سودای دل}

                                           ^{ای وای دل}

                                                      ^{ای وای ما !}